Jakie jest dziecko?

Najczęściej mówimy, jakie jest dziecko. Określamy je jako: niegrzeczne, nieusłuchane, nieposłuszne, płaczliwe, rozwydrzone. My – dorośli często z góry zakładamy złą wolę dziecka, nie zastanawiając się nad przyczyną złego zachowania. Nie należy w ten sposób postępować – trzeba poszukać źródła problemu.

Dziecko nie histeryzuje, nie jest niegrzeczne, nie manipuluje, nie jest nieśmiałe.

Dzieci poprzez różnego rodzaju zachowania pokazują nam, że zetknęły się z nowymi emocjami lub nowym wyzwaniem, z którym niekoniecznie potrafią sobie poradzić. Od nas – dorosłych zależy, w jaki sposób będzą teraz i w przyszłości reagowały na nowe doświadczenia. Histeryzujący przedszkolak może być po prostu bardzo smutny, to może być jego naturalna reakcja na trudną sytuację. Niegrzeczne maluchy swoim zachowaniem chcą osiągnąć jakiś cel – pokazują potrzebę, starają się ją nam zakomunikować. Często mówi się, że dzieci nami manipulują. Tak naprawdę sprawdzają wytyczone przez nas granice albo bardzo chcą zwrócić nam na coś uwagę. Świadomość i wiedza dorosłych na temat emocji dzieci nie jest na wysokim poziomie, skłonność do szufladkowania i stereotypizacji jest powszechna – powinniśmy z tym walczyć, uświadamiać się nawzajem.
Często zdarza się, że „grzeczne” dziecko jest bardziej niesforne niż „niegrzeczne”.

A każde dziecko jest inne. Spotykając się ze złym zachowaniem u swojej pociechy powinniśmy zastanowić się nad tym, czy jest ono naturalne dla dziecka w tym wieku.

Warto zapoznać się z zachowaniami charakterystycznymi dla danego wieku. Wiedza o tym jak wyglądają naturalne fazy rozwoju dziecka jest niezbędna, by mieć pewność, że rozwija się prawidłowo i reagować na niepokojące symptomy.

Jako kochający rodzice chcielibyśmy, żeby nasze dzieci były takie, jak sobie wymarzymy. A one często sprawiają problemy. Wychowywanie wymaga trudu i wielu starań. Bardzo ważne jest wsparcie, które pomaga dziecku budować relacje społeczne. W nowych sytuacjach może popełniać błędy, a jego zachowania mogą być nieadekwatne do danej sytuacji. W takich momentach pojawia się bunt, niezgoda na rzeczywistość, którą zastaje. Buntując się domaga się przestrzeni dla siebie, dba o swoje granice i oczekuje wsparcia. Bunt jest zjawiskiem normalnym i może być przejawem zdrowej tendencji rozwojowej. Rodzice poprzez miłość mają zapewnić dziecku odpowiednią ochronę przed negatywnymi doświadczeniami buntu. Dzieci muszą czuć, że ich potrzeby są szanowane.

Wokół słychać, że dzieci są „łatwe”, „średnie” i „trudne” – czyli jakie? Słowo „trudne” odnosi się do temperamentu dziecka, które zachowuje się problematycznie już na wczesnym etapie swojego życia. Cechy, które odnoszą się do temperamentu „trudnego”: ruchliwość, dynamiczność, aktywność, trudności z odnalezieniem się w środowisku, niska zdolność koncentracji, wrażliwość na dane bodźce, emocjonalne reakcje, brak wytrwałości w wykonywaniu danej czynności. Mianem „łatwych” określamy te dzieci, które są spokojne, pogodne, wesołe oraz które nie marudzą. „Średnie” natomiast bardzo wolno adaptują się do nowych sytuacji. Zdarza się, że są nadmiernie wrażliwe.

Zrozumienie temperamentu dzieci jest potrzebne aby rozpoznawać przyczyny zachowań. Pozytywne cechy, dostrzeżone i prawidłowo modelowane przez rodziców mogą stać się w przyszłości wielkimi atutami. Najmłodsi cały czas uczą się świata, zderzają się stale z nowymi sytuacjami, do których nie są przygotowani, często reagują zbyt emocjonalnie. To naturalny odruch obronny wyzwolony przez niekomfortowe położenie, złe samopoczucie. Zbuntowane dziecko nie będzie chciało iść na kompromis, oczekuje ono od innych spełnienia jego potrzeb. Często jest nastawione na rywalizację, za wszelką cenę chce pokonać i przechytrzyć wszystkich, którzy dla nich są przeszkodą na drodze do osiągnięcia celu. Z drugiej strony, nadmierna skłonność do problematycznych zachowań i emocjonalnych reakcji może być symptomem ADHD lub innych zaburzeń.

Kiedy sami nie potrafimy poradzić sobie z problemami naszych dzieci warto wybrać się do specjalistów, którzy pomogą obrać prawidłową ścieżkę wychowania. Nie bójmy się sięgać po pomoc pedagoga czy psychologa kiedy jesteśmy przekonani, że zachowanie malucha odbiega od norm. Dzieci w przyszłości staną się dorosłymi, dlatego wychowanie zgodne z ich temperamentem jest kluczowe dla ich zdrowia psychicznego.

Nie powinniśmy być bezwględnie surowi dla swoich pociech kiedy są niegrzeczne. Być może ich zachowanie jest wołaniem o naszą pomoc i wsparcie.

Zatem… jakie są nasze dzieci?